Breda, 28 juni 2025 – Een artikel door Wim Goverde.
Het eerste wat mij te binnen schiet bij het woord armoede is moeilijke keuzes maken Poppenkast spelen voor de buitenwereld. Schaamte en eenzaam.
Ik heb het geluk gehad dat ik er als kind weinig van mee heb gemaakt. Ik heb zelf op latere leeftijd in armoede geleefd en toen ervaren hoe mensonterend dit is. Laat staan voor een kind. Ik ben in 1959 geboren en de jaren 60 waren de jaren van solidariteit en er voor elkaar zijn. Wat ik er als kind van gemerkt heb is dat mijn broer en ik altijd wat langer deden met onze kleding en schoenen. Er werd zuinig geleefd. Geen spontane uitgaven maar alles gepland. Soms was dat lastig voor mij als kind.
Ik ben dan ook op dertienjarige leeftijd al begonnen met s’morgens kranten rondbrengen. Zo had ik een extra centje waar ik een brommer, stereo apparatuur en veel lp’s van heb kunnen kopen. Ik kon dus meedoen omdat ik zelf als kind de krant ging rondbrengen en in het weekend ging werken bij een tomatenkweker. Daar ben ik niet slechter of beter om geworden maar ik wist wel dat als ik iets wilde kopen dat ik zelf het geld bij elkaar moest verdienen.
Zoals gezegd kwam leven in armoede pas later in mijn leven op mijn pad. Hoe dan zult u willen weten. In het jaar 1997 kocht ik een huis. Had toen een goede baan bij het ministerie was getrouwd en ik was verslaafd aan de alcohol. Dit leidde tot een scheiding in 1999 en vanaf 2000 begon langzaam maar zeker mijn verval. In 2002 kwam ik zonder werk thuis te zitten. Verkeerde vrienden verkeerde keuzes en natuurlijk mijn verslaving zorgden ervoor dat mijn huis in 2004 openbaar verkocht werd. Om een lang verhaal kort te maken op 16 februari 2006 moest ik mijn huis uit en kwam bij de maatschappelijke opvang terecht.
Vanaf dat moment had ik zelf geen geld meer en werd dit beheerd. Als ik iets nodig had moest ik extra geld aanvragen met de mogelijkheid op een negatief antwoord. Ik werd daar geconfronteerd met intense armoede. Ik heb toen gelukkig de juiste keuze gemaakt en ben gestopt met het nuttigen van alcohol. Mijn eerste alcohol vrije dag was 3 november 2006. Tot op de dag van vandaag heb ik geen druppel alcohol meer gedronken.
Je begint eigenlijk opnieuw met je leven maar je neemt in mijn geval ook een stukje van je verleden mee. Ik had een schuld staan van €150.000,= Ik was uit een schuldsaneringstraject gezet en moest tien jaar wachten voor ik daar weer aan mocht deel gaan nemen.
Al die tijd van 2006 tot en met 2019 moest ik het doen met €45,= per week. Keuzes maken stond bij mij altijd op de eerste plaats want ik had weinig geld.
Ik wilde deze ervaring heel graag gaan delen om te voorkomen dat mensen in dezelfde shit terecht zouden komen als ik. Toen ik gevraagd werd door een vriend van mij om een inloop te starten in Zevenbergen heb ik daar direct ja op gezegd. Tijdens dat traject kwam ook schuldhulp maatje op mijn pad. Steeds meer gemeenten zetten in op preventie en leiden vrijwilligers op om anderen te helpen met hun financiën en leiden vrijwilligers op om anderen te helpen met hun financiën.
Wat ik iedereen aanraadt is hij bijhouden van een kasboekje. Bijna iedere bank heeft hiervoor een app ontwikkelt. Je hebt overzicht wat binnenkomt en wat eruit gaat. Als er teveel uitgaat moet je misschien wel eens wat moeilijke beslissingen nemen maar geloof me dat is altijd beter als een schuldsaneringstraject lopen.
Wat ik op dit moment merk als mensen in de schulden zitten is dat ze weinig sociaal actief zijn omdat ze daar het geld niet voor hebben. Ze leven terug getrokken en zeker als er kinderen in het spel zijn drukt dit ook op het gedrag van de kinderen. Kinderen moeten kunnen spelen, deelnemen, sporten en ga zo maar door zonder dat dit tot financiële problemen leidt bij de ouders.
Wat kunnen wij eraan doen om minder mensen in de financiële problemen te laten komen. Praat erover en probeer tijdens die gesprekken de mensen handvatten mee te geven. Ben open over financiën en financiële problemen. DURF te vragen. Dit gaat zowel op voor de mensen in armoede als de omstanders.
Als je er zelf niet uitkomt ga naar de gemeente want die wijzen je de weg. Je kunt namelijk als particulier persoon altijd vrijwillig beschermingsbewind aanvragen. Ik maak hier sinds 2013 gebruik van en het bevalt mij prima. Tevens weten deze ook nog een aantal potjes bij de gemeente die gebruikt kunnen worden.
Je familie kan het luisterend oor zijn en je ondersteunen bij financiële problemen. Vergeet niet dat ze deze niet op kunnen lossen. Ze kunnen je wel de weg wijzen. Familie is ook heel belangrijk voor de kinderen. Ben duidelijk ene geef aan wat wel kan en waarom iets niet kan.
Buurt kan als een bepaalde familie of persoon nooit te zien is gewoon eens belangstellend langs gaan.
De hulpverlening komt steeds beter op gang voor mensen in financiële problemen. Zorg dat mensen weten hoe, waar en wanneer je bereikbaar bent als gemeente. Niet praten over de schuldvraag maar praten en doen in oplossingen.
De gemeente kan door goede voorlichting en publiciteit over geld, schulden en oplossingen daarin een grote rol spelen.
DE SCHAAMTE VOORBIJ. DAAR LIGGEN DE OPLOSSINGEN.